Θυμασαι ποτε αυτο το συναισθημα που σου γεννιεται οταν βλεπεις την αστραπη στον ουρανο και περιμενεις αγχωμενος και τον ηχο που ακολουθει και σκιζει τον ουρανο σε χιλια κομματια; Και μετρας ποσα δευτερολεπτα περνουν και οταν ακολουθει δευτερη αστραπη μετρας ξανα, σιγουρος αλλα η βροντη σου παιζει πουστια και σε τρομοκρατει/ταρακουναει/χανεις 10 χρονια απ'τη ζωη σου και τα λοιπα; Και ειστε και μερικοι εκει εξω που θελετε να βγειτε εξω στη βροχη και να την απολαυσετε κλεινοντας τα ματια καθως στρεφετε το κεφαλι σας προς τον ουρανο, αλλα ειστε και οι αλλοι που ναι μεν θελετε να βγειτε αλλα φοβαστε μη σας παρει παραμαζωμα κανας κεραυνος και γινετε ψητοι... Χμμμ δυσκολοι ειμαστε εμεις οι ανθρωποι. Ειδικα οταν ερωτευομαστε.
Μονο με τη παραπανω παρομοιωση θα μπορουσα να εξηγησω τι ειναι ο ερωτας για μενα. Η καψουρα, οπως θες πες το. Κλασσικη ιστορια, girl meets boy, girl starts observing boy, boy knows it an likes it και παει λεγοντας. Οι στιγμες που καθεσαι και παρακολουθεις τις κινησεις, τις λεξεις, τα αστεια του αλλου εισαι ηδη στο πρωτο σταδιο Π.Κ. (Προ Καταιγιδας). Με αλλα λογια, εκει τη πατας. Περιμενεις να δεις ποσο θα σ αρεσει η βροντη και οχι η αστραπη. Γιατι μη ξεχναμε, οτι λαμπει δεν ειναι χρυσος. Υπαρχουν βεβαια και στιγμες που δε μετρας τα δευτερολεπτα του ποτε θα ακουστει η βροντη και χαζευεις αποβλακωμενος και τοτε MΠΑΜ! Τρομαζεις, σκεφτεσαι οτι "..οκ μπορω να κοντρολαρω τετοια ξαφνικα, δεν ειμαι δα και τοσο χεστης" αλλα για ποσο; Ποσο θα μπορεις να βλεπεις τα συννεφα να μαζευονται και να κανεις σαν να ειναι ενα απλο μπουρινι ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΧΕΙΜΩΝΟ;!Δε λεω, ολοι εχουμε ελλατωματα, κρυφα, φανερα, ολοφανερα, επιλεγουμε να τα εξωτερικευσουμε απο την αρχη για να μαστε ξεκαθαροι η αποφασιζουμε να τα κρατησουμε μεσα μας και καποια στιγμη απλα να τα πεταξουμε στο τραπεζι σαν εκεινα τα κουτια παζλ που ποτε δε θα αγορασεις γιατι κουραζεσαι και μονο που διαβαζεις στο κουτι ¨1500 κομματια¨. Ολοι εχουμε φοβους, δαιμονες που μας κυνηγανε και μιας και δεν θελουμε να τους αποφυγουμε -γιατι μπορουμε- βαζουμε στο κυνηγητο και το "αλλο μισο". Δε λεω, εγω θα ενθουσιαζομουν με περιπετειες σαν αυτες μιας και ειμαι μια μικρη Lara Croft... Στο επιπεδο 1...
Καλως η κακως μερικοι εχουμε βρεθει εδωπερα με την αναγκη να βοηθησουμε, να προσφερουμε ασφαλεια (εστω περιοδικη), να νταντεψουμε αν θες και οχι για να νιωσουμε εμεις χρησιμοι, αλλα γιατι θελουμε να δουμε το σιγουρα ομορφο κρυμμενο χαμογελο στο προσωπο του αλλου. Αυτο μας δινει δυναμη. Και οοοοχι, δε ζηταμε ανταλλαγμα ποτε, δε θελουμε. Βεβαια να σας ριξω λιγο απ το συννεφο λεγοντας οτι αυτοι οι ανθρωποι εχουν την αναγκη να βοηθανε ψυχολογικα (και σωματικα) τους αλλους γιατι δεν μπορουν να βοηθησουν τον ιδιο τους τον εαυτο γιατι ισως εχουν απηυδήσει. Αλλα ναι υπαρχουν. Θα ελεγα το 50% ειναι ετσι.
Και περναμε στον αντιπαλο του παιχνιδιου "Κρυφτο-κυνηγητο στη Βροχη (με μπουμπουνιτα και αστραπες)". Φυσικα και μιλαω για το αλλο 50% των ανθρωπων που ζητανε απεγνωσμενα βοηθεια αλλα εν αγνοια τους. Δε το κανουν επειδη το θελουν, το κανουν μιλωντας ευχαριστα και αστεια, πετωντας εξυπνες ατακες και κανωντας τη καλυτερη παρεα, αλλα κοιτωντας σε στα ματια με το βλεμμα των 25 ημερων, κουταβιου σου "Kollie to be" ετοιμα να μπιξουν ξανα τα κλαμματα.Εκει τι κανεις; Κανεις το "ψυχικο" και βοηθας; Κι ας πουμε οτι το κανεις. Για ποσο καιρο; Ποσο αντεχουν οι δικες σου πλατες το βαρος του αλλου που γι αυτον μπορει να ειναι τσαντα σχολικη ενω για σενα 5 σακοι με τουβλα; Θα το παιξεις αρσηβαριστας η θα γελασεις και θα απομακρυνθεις λεγοντας "Οοοοοχι οχι δεν ειναι αυτα για μενα!"; Αν καθισεις να ζυγισεις τους σακους και δεις οτι μπορεις, ποιος με λεει εμενα οτι δε θα λυγισεις τουλαχιστον 100 φορες απο την αρχη της διαδρομης μεχρι την αλλη; Θα το δειξεις; Θα μου πεις "Ποιος μαλακας θα το εκανε αυτο; Ποιος θα επελεγε να κουβαλησει βαρη,φαντασματα και προβληματα ενος αλλου; Ανεξαρτητα απο τη σχεση -φιλικη, σεξουαλικη, οικογενειακη-
Εκει σταματας να παιζεις με τη βροχη που πεφτει στους ωμους σου και τα βαζεις με τους κεραυνους και τα μπουμπουνιτα. Εκει εισαι μονος σου. Εκει ο μονος παικτης εισαι εσυ. Τρως κεραυνους, ταρακουνιεσαι και οι προειδοποιησεις ειναι καθαρες: "ΦΕΥΓΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΦΑΓΕΣ ΤΟΝ ΕΝΑ ΤΟΝ ΚΕΡΑΥΝΟ! ΦΥΓΕ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ!" και συ κουφαινεσαι απ τα μπουμπουνιτα και δεν ακους και συνεχιζεις γιατι αυτος ειναι ο σκοπος στη ζωη σου, θελεις να δινεις, να βοηθας οσο μπορεις και δε πα να ριχνει και κοτρονες απ τον ουρανο; Σκεψου ενα ομως.. Οταν σε χτυπαει ο κεραυνος αφηνει εκεινα τα σημαδια σε πολλα σημεια του σωματος σου και λες "Νταξ δεν ειναι κατι, ομορφα ειναι. Δειχνουν ωραια. Σα τατου!"...αλλα για το ποτε θα δημιουργηθουν σημαδακια και μεσα στη καρδουλα σου και θα αρχισει να χτυπαει πιο αργα και πιο αργα και πιο αργα, ε, εκεινο δε το αλλαζεις. Εκεινο μενει εκει και τοτε ειναι που αρχιζεις κι εσυ να αποκτας πληγες, σημαδια, φαντασματα, απ ολα. Και καταληγεις στην αλλη ακρη, στην απεναντι πλευρα, στη πλευρα με τα κουταβισια ματια και την αθορυβη φωνη και αναγκη για βοηθεια.
Ο καθενας μας ερχεται εδω οπως προειπα με ενα σκοπο. Αλλα οχι να αλλαξει για να εκπληρωσει τον σκοπο του αλλου. Οχι να αλλαξει τον σκοπο της υπαρξης του. Οχι για τα μικρα σημαδακια μεσα στη καρδουλα του. Καλος ειναι ο εγωισμος. Ειναι μια απο τις επιλογες σου. Αλλα μερικες φορες καταληγει να ειναι και η μονη αφου εξαντλησες ολες τις αλλες. Και τοτε μενεις εσυ Μ.Κ. (Μετα Καταιγιδας).
