Φουλ Μουν Παρτυ.

Οπως ολα τα προβατακια ετσι και γω γυρισα στο κοπαδι των φοιτητων που επεστρεψαν στις πολεις τους για το καλοκαιρι. Και οπως ολοι οι φοιτητες ετσι και γω ανοιξα το παραθυρο του αμαξιου με το που ειδα τη ταμπελα της πολης μου να ξεπροβαλλει για να μυρισω τη πατριδα και να χαμογελασω ετσι στραβα σκεπτομενη τις μερες που επονται. Καιιιι εκλεισα γρηγορα το παραθυρο γιατι δε παιζουμε με τους 32 και 35 βαθμους κελσιου plus το καυσαεριο και τη σουβλακιλα απο την απεναντι καντινα.. Ποση ωρα μου πηρε για να συνειδητοποιησω οτι το καλοκαιρι μου θα ναι το ιδιο με περυσι; Μεχρι να ξεμπερδεψω τα ακουστικα που απ τα κλειδια μου για να μπω στο σπιτι... Summer's resolutions: 1) να περναω χρονο στο μπαλκονι πινοντας κρασι και να ακουω τζαζ μουσικη, 2)να μαυρισω ομοιομορφα φετος και οχι σα κακοψημενη μπριζολα, 3)να δουλεψω στην οικογενειακη επιχειρηση αλλα αυτη τη φορα με κεφι και μπριο -η τουλαχιστον ετσι να δειχνω- 4)να αναθεωρησω καθε σχεση φιλικη και οικογενειακη γιατι ωρες σαν αυτες αναρωτιεσαι τι θα γινοταν αν ενα πρωι σε χτυπουσε αμαξι και δεν προλαβαινες να πεις αυτα που ηθελες και να μη σε νοιαζει αν αυτα ειναι σωστα η λαθος... Καλα δεν ειμαι και σαν αυτους τους YOLO τυπαδες που κανουν οτι καφριλα τους κατεβει και γινονται και ρεζιλι, οχι εγω ειμαι πιο λαου-λαου. Εγω εχω μονο τατουαζ. Ψαχνοντας λοιπον φιλες που πληγωσα με τις ανωριμες πραξεις μου, προσπαθωντας να ζησω οικογενειακες στιγμες στην ακροθαλασσια με μαμα και μπαμπα (υπερανθρωπες προσπαθειες), βγαζοντας καποια αλλα ατομα απο τη ζωη μου γιατι μερικοι ανθρωποι δεν ειναι για να μενουν ειδικα οταν δεν σου προσφερουν κατι βασικο: εμπνευση. Και η εμπνευση για μενα ειναι vital παραγοντας και δε το λεω μισο ελληνικο μισο αγγλικο για κατι αλλο αλλα απλα για να κανω εντυπωση. Και καθως βγαζω καποια ατομα απ τη ζωη μου καποια αλλα μπαινουν σ αυτη απο μια κρυφη πορτα που ουτε συ ηξερες οτι υπαρχει, ξανφιαζεσαι, απορεις αλλα η παρουσια τους σε κανει να ευχεσαι να υπαρχουν τετοιες πορτες και στις ζωες ολων των ανθρωπων γιατι αυτο ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΕΙΣ. Και ερχομαι εδω και λεω τη πιο τρομακτικη φραση που δεν ειναι το "Ξερω τι εκανες περυσι το καλοκαιρι" αλλα: "Σκοπευεις να κανεις ΚΑΤΙ απο φετος το καλοκαιρι η θα το αφησεις να περασει και θα συνεχισεις να κανεις τα ιδια;" Γιατι κακα τα ψεματα ερχεται μια φαση που θελεις να κανεις ριζικες αλλαγες και τις κανεις. (Γιατι τις περισσοτερες φορες το αποφασιζεις μονο στη θεωρια και η πραξη γινεται ενα απλο "νταξ, θα γινει κι αυτο καποια στιγμη...) Και ακους απο τη ζωη να σου ριχνει ενα χι χειροτερο και απο αυτο του Σάιμον απ το america's got talent. Οποτε ξυπνα, το καλοκαιρι ειναι μια μεταβατικη περιοδος και κρινονται πολλα. Καλη και η ηλιοθεραπεια, καλες και οι φωτο στο instagram, καλα και τα full moon party, καλες και οι βολτες πλαι στο κυμα αλλα καμια φορα δε βλεπεις το τσουναμι να πλησιαζει και το χειροτερο, δεν εχεις καν μπρατσακια η ουτε ενα σωσιβιο. Οποτε ετοιμασου, εξοπλισου και μπες κατ ευθειαν στα βαθια, για να μη σε πεταξουν καποια στιγμη στα ξαφνικα και βυθιστεις πιο γρηγορα κι απ τις πετρουλες που πετας και περιμενεις να μετρησεις ποσα βατραχακια εκανες...