"Αστραψε και Βροντηξε"

Θυμασαι ποτε αυτο το συναισθημα που σου γεννιεται οταν βλεπεις την αστραπη στον ουρανο και περιμενεις αγχωμενος και τον ηχο που ακολουθει και σκιζει τον ουρανο σε χιλια κομματια; Και μετρας ποσα δευτερολεπτα περνουν και οταν ακολουθει δευτερη αστραπη μετρας ξανα, σιγουρος αλλα η βροντη σου παιζει πουστια και σε τρομοκρατει/ταρακουναει/χανεις 10 χρονια απ'τη ζωη σου και τα λοιπα; 

Και ειστε και μερικοι εκει εξω που θελετε να βγειτε εξω στη βροχη και να την απολαυσετε κλεινοντας τα ματια καθως στρεφετε το κεφαλι σας προς τον ουρανο, αλλα ειστε και οι αλλοι που ναι μεν θελετε να βγειτε αλλα φοβαστε μη σας παρει παραμαζωμα κανας κεραυνος και γινετε ψητοι... Χμμμ δυσκολοι ειμαστε εμεις οι ανθρωποι. Ειδικα οταν ερωτευομαστε. 

Μονο με τη παραπανω παρομοιωση θα μπορουσα να εξηγησω τι ειναι ο ερωτας για μενα. Η καψουρα, οπως θες πες το. Κλασσικη ιστορια, girl meets boy, girl starts observing boy, boy knows it an likes it και παει λεγοντας. Οι στιγμες που καθεσαι και παρακολουθεις τις κινησεις, τις λεξεις, τα αστεια του αλλου εισαι ηδη στο πρωτο σταδιο Π.Κ. (Προ Καταιγιδας). Με αλλα λογια, εκει τη πατας. Περιμενεις να δεις ποσο θα σ αρεσει η βροντη και οχι η αστραπη. Γιατι μη ξεχναμε, οτι λαμπει δεν ειναι χρυσος. Υπαρχουν βεβαια και στιγμες που δε μετρας τα δευτερολεπτα του ποτε θα ακουστει η βροντη και χαζευεις αποβλακωμενος και τοτε MΠΑΜ! Τρομαζεις, σκεφτεσαι οτι "..οκ μπορω να κοντρολαρω τετοια ξαφνικα, δεν ειμαι δα και τοσο χεστης" αλλα για ποσο; Ποσο θα μπορεις να βλεπεις τα συννεφα να μαζευονται και να κανεις σαν να ειναι ενα απλο μπουρινι ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΧΕΙΜΩΝΟ;!

Δε λεω, ολοι εχουμε ελλατωματα, κρυφα, φανερα, ολοφανερα, επιλεγουμε να τα εξωτερικευσουμε απο την αρχη για να μαστε ξεκαθαροι η αποφασιζουμε να τα κρατησουμε μεσα μας και καποια στιγμη απλα να τα πεταξουμε στο τραπεζι σαν εκεινα τα κουτια παζλ που ποτε δε θα αγορασεις γιατι κουραζεσαι και μονο που διαβαζεις στο κουτι ¨1500 κομματια¨. Ολοι εχουμε φοβους, δαιμονες που μας κυνηγανε και μιας και δεν θελουμε να τους αποφυγουμε -γιατι μπορουμε- βαζουμε στο κυνηγητο και το "αλλο μισο". Δε λεω, εγω θα ενθουσιαζομουν με περιπετειες σαν αυτες μιας και ειμαι μια μικρη Lara Croft... Στο επιπεδο 1... 

Καλως η κακως μερικοι εχουμε βρεθει εδωπερα με την αναγκη να βοηθησουμε, να προσφερουμε ασφαλεια (εστω περιοδικη), να νταντεψουμε αν θες και οχι για να νιωσουμε εμεις χρησιμοι, αλλα γιατι θελουμε να δουμε το σιγουρα ομορφο κρυμμενο χαμογελο στο προσωπο του αλλου. Αυτο μας δινει δυναμη. Και οοοοχι, δε ζηταμε ανταλλαγμα ποτε, δε θελουμε. Βεβαια να σας ριξω λιγο απ το συννεφο λεγοντας οτι αυτοι οι ανθρωποι εχουν την αναγκη να βοηθανε ψυχολογικα (και σωματικα) τους αλλους γιατι δεν μπορουν να βοηθησουν τον ιδιο τους τον εαυτο γιατι ισως εχουν απηυδήσει. Αλλα ναι υπαρχουν. Θα ελεγα το 50% ειναι ετσι.

Και περναμε  στον αντιπαλο του παιχνιδιου "Κρυφτο-κυνηγητο στη Βροχη (με μπουμπουνιτα και αστραπες)". Φυσικα και μιλαω για το αλλο 50% των ανθρωπων που ζητανε απεγνωσμενα βοηθεια αλλα εν αγνοια τους. Δε το κανουν επειδη το θελουν, το κανουν μιλωντας ευχαριστα και αστεια, πετωντας εξυπνες ατακες και κανωντας τη καλυτερη παρεα, αλλα κοιτωντας σε στα ματια με το βλεμμα των 25 ημερων, κουταβιου σου "Kollie to be" ετοιμα να μπιξουν ξανα τα κλαμματα.Εκει τι κανεις; Κανεις το "ψυχικο" και βοηθας; Κι ας πουμε οτι το κανεις. Για ποσο καιρο; Ποσο αντεχουν οι δικες σου πλατες το βαρος του αλλου που γι αυτον μπορει να ειναι τσαντα σχολικη ενω για σενα 5 σακοι με τουβλα; Θα το παιξεις αρσηβαριστας η θα γελασεις και θα απομακρυνθεις λεγοντας "Οοοοοχι οχι δεν ειναι αυτα για μενα!"; Αν καθισεις να ζυγισεις τους σακους και δεις οτι μπορεις, ποιος με λεει εμενα οτι δε θα λυγισεις τουλαχιστον 100 φορες απο την αρχη της διαδρομης μεχρι την αλλη; Θα το δειξεις; Θα μου πεις "Ποιος μαλακας θα το εκανε αυτο; Ποιος θα επελεγε να κουβαλησει βαρη,φαντασματα και προβληματα ενος αλλου; Ανεξαρτητα απο τη σχεση -φιλικη, σεξουαλικη, οικογενειακη-

Εκει σταματας να παιζεις με τη βροχη που πεφτει στους ωμους σου και τα βαζεις με τους κεραυνους και τα μπουμπουνιτα. Εκει εισαι μονος σου. Εκει ο μονος παικτης εισαι εσυ. Τρως κεραυνους, ταρακουνιεσαι και οι προειδοποιησεις ειναι καθαρες: "ΦΕΥΓΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΦΑΓΕΣ ΤΟΝ ΕΝΑ ΤΟΝ ΚΕΡΑΥΝΟ! ΦΥΓΕ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ!" και συ κουφαινεσαι απ τα μπουμπουνιτα και δεν ακους και συνεχιζεις γιατι αυτος ειναι ο σκοπος στη ζωη σου, θελεις να δινεις, να βοηθας οσο μπορεις και δε πα να ριχνει και κοτρονες απ τον ουρανο; Σκεψου ενα ομως.. Οταν σε χτυπαει ο κεραυνος αφηνει εκεινα τα σημαδια σε πολλα σημεια του σωματος σου και λες "Νταξ δεν ειναι κατι, ομορφα ειναι. Δειχνουν ωραια. Σα τατου!"...αλλα για το ποτε θα δημιουργηθουν σημαδακια και μεσα στη καρδουλα σου και θα αρχισει να χτυπαει πιο αργα και πιο αργα και πιο αργα, ε, εκεινο δε το αλλαζεις. Εκεινο μενει εκει και τοτε ειναι που αρχιζεις κι εσυ να αποκτας πληγες, σημαδια, φαντασματα, απ ολα. Και καταληγεις στην αλλη ακρη, στην απεναντι πλευρα, στη πλευρα με τα κουταβισια ματια και την αθορυβη φωνη και αναγκη για βοηθεια. 

Ο καθενας μας ερχεται εδω οπως προειπα με ενα σκοπο. Αλλα οχι να αλλαξει για να εκπληρωσει τον σκοπο του αλλου. Οχι να αλλαξει τον σκοπο της υπαρξης του. Οχι για τα μικρα σημαδακια μεσα στη καρδουλα του. Καλος ειναι ο εγωισμος. Ειναι μια απο τις επιλογες σου. Αλλα μερικες φορες καταληγει να ειναι και η μονη αφου εξαντλησες ολες τις αλλες. Και τοτε μενεις εσυ Μ.Κ. (Μετα Καταιγιδας).

Λογω ημερας.

Με αφορμη το γνωστο σε ολους μας Halloween, τις μασκες και τα καρουζελ και τα χρωματα και τις κολοκυθες που αποκτουν αξια μια φορα καθε 31 Οκτωβρη και καθε κομπλεξικο χαρακτηρα που με μια στολη και λιγο λευκη και κοκκινη φθηνη μπογια απ τα Jumbo γινεται αυτο που πραγματικα θα ηθελε να ειναι, θα μιλησω. Ακουσα ποσους και ποσους μυθους για αυτη τη μερα, διαβασα, ειδα αναλογες σειρες μασουλωντας λαιμαργα τα δρακουλια μου στον καναπε, λιγο απο δω, λιγο απο κει κατι εμαθα. Μπορει την εποχη της Μαριας Αντουανετας να καιγανε τις μαγισσες για να εξαφανισουν καθε κακο πνευμα απο τη γη αλλα δυστυχως αυτη η πραξη πλεον απαγορευεται και ειμαι στο ανθος της ηλικιας μου για να περασω το υπολοιπο της ζωης μου σε φυλακη η ψυχολογικο κεντρο. Αυτος ειναι ο πρωτος λογος που μισω αυτη τη "γιορτη" αν και το part οτι οι νεκροι κυκλοφορουν αναμεσα μας με κανει να ξινω το ανυπαρκτο  μουσι μου με περιεργεια... Αλλα για μενα πλεον ειναι Halloween καθε μερα, δεν υπαρχει μασκα που να μη φοραει καποιος. Κακια μαγισσα, καλη μαγισσα με συμφεροντα (φυσικα), κλοουν-χαζοβιολιδες εκ γενετης και κλοουν-καταθλιπτικοι (με το μακιγιαζ να σταζει απ τα ποιητικως δακρυσμενα τους προσωπα!), ταχυδακτυλουργοι και μαγοι που σου δειχνουν τα πραγματα οπως θελουν αυτοι να φανουν και καφετζουδες σε μαζωξεις σπιτιων που ξερουν καθε κουτσομπολιο απο το τετραγωνο της γειτονιας τους μεχρι το τετραγωνο της επομενης πολης. Σου κανει καμια διαφορα; Γιατι εμενα οχι... Τι κανεις ομως αν τυχει να βρισκεσαι στα παρασκηνια και δεις ολους αυτους να βγαζουν τις μασκες τους; Σ αρεσει αυτο που βλεπεις; Και αν φυγεις απο τα παρασκηνια, φτανεις στα κλουβια με τα λιονταρια, τους ελεφαντες, τα κουνελια και τα αλογα. Πλασματα που θελουν να ειναι ελευθερα και να ειναι οι εαυτοι τους αλλα τους επιβαλλουν τα αφεντικα τους να φερθουν υπερφυσικα και "μαγικα", γιατι ισως μαλλον το νορμαλ ειναι το περιεργο για τους δαμαστες.. Για τους αρχαριους βεβαια που πρωτη φορα πανε στο τσιρκο, θα οδηγηθουν στο καρουζελ και θα κανουν τη γνωστη βολτα, θα ζαλιστουν και κατεβαινοντας απο κει θα διαλεξουν το πιο μαγικο, φωτεινο και ψευτικο σκηνικο και θα θελησουν να γινουν κομματι του και εκει ειναι που η χαρτου με τη περιεργη σφαιρα μπροστα της που δε κανει απολυτως τιποτα θα ριξει το πρωτο χαρτι που θα ειναι ο κλασσικος σκελετος και σαν τιτλο θα εχει το "death".. Εκει ειναι που χανεις το παιχνιδι. Οταν αναλωνεσαι σε ενα freak show με ατομα που δεν δεχονται τον εαυτο τους οπως ειναι και επιλεγουν να ειναι κατι αλλο, ομορφο γλυκο και χαρισματικο η κατι σκοτεινο και μυστηριωδες. Σκληρο ε; Δεν σου ευχομαι ποτε να καταληξεις στο ιδιο συμπερασμα με μενα. Να εισαι ο τυπος η η τυπισα στο ταμειο που κοβει εισητηρια.. Να εισαι το ατομο που δεν επιρρεαζεται απο τιποτα και απλα μαζευει τα λεφτα και καμια φορα ριχνει και μια κλεφτη ματια απ τη κουρτινα μεσα στο τσιρκο και γελαει στραβα με αυτο που καταφερε. Εγω βεβαια θα προτιμουσα να ειναι η τυπισσα που κανει τα ακροβατικα σε εκεινες τις επιφοβες κουνιες στη κορυφη αυτου του τεραστιου τσαντιριου. Να τρομαζει ο κοσμος σε καθε μου κινηση αλλα μετα να του αποδεικνυω οτι τα καταφερα κι ας ημουν λιγα χιλιοστα απο το να βρεθω στο χωμα και να με μαζευουν με το κουταλακι.. Anyway, την επομενη φορα λοιπον που ενας κλοουν θα σου προτεινει να παρακολουθησεις το σοου του, αφησε τον να ανεβει στη ροδα, να αρχισει να πεταει στον αερα μια-δυο-τρεις-τεσσερις κορινες δημιουργωντας ενα κυκλο και απλα περιμενε να δεις ποτε θα ερθει η ωρα που θα αποσυντωνιστει, θα πεσει απ τη ροδα και οι κορινες θα φυγουν στο θεο. Αφησε τον να πεσει κατω, να χτυπησει και να χαλασει το κλασσικο του μακιγιαζ. Απλα αν εχεις ευκαιρο ενα καθρεφτη, κανε τον κοπο και δωσ' του τον. Εκει θα δει και ο κοσμος γυρω ποιος πραγματικα ειναι, και εσυ αλλα και ο ιδιος. Και δεν υπαρχει μεγαλυτερη λυτρωση απ το να ξεγυμωνεις καποιον και το μονο που να μενει ειναι αυτος, και οι αδυναμιες του.. Ααααχ λυτρωση. "STEP RIGHT UP! TO OUR FREAK SHOW! HERE, WHAT YOU SEE, WHAT YOU HEAR, NOTHING IS WHAT IT SEEMS!".

Όχι άλλα ποντ!

"Winner winner, chicken dinner!" η αγαπημενη μου φραση απο την ταινια "21" (εκει που ενας καθηγητης μαθηματικων με 5 μαθητες του σηκωνουν στον αερα τα καζινο του Las Vegas παιζοντας blackjack; οχι; Να το δεις!) Αγαπημενη φραση για τον σκαλωμενο που πονταρει ακομα και τη ζωη της μανας του αμα λαχει στο τραπεζι αλλα οχι μονο στα χαρτια η στη ρουλετα αλλα και στη ρωσικη ρουλετα.. Δε με παρακολουθεις και ανησυχω. Θα βγαλει νοημα το υποσχομαι! Δε ξερω πολλα απο καζινο αλλλα απο στοιχηματα, πονταρισματα και ρισκα μαθαινω καθε μερα απο την ωρα που θα ανοιξω τα μελια μου τα ματια μεχρι την ωρα που τα red bull δε με πιανουν και πεφτω σα κουτσουρο φρεσκοκομμενο στο υπερδιπλο μου κρεβατι. Φαντασου οτι καθε μερα, σε οποιαδηποτε συζητηση με τον οποιοδηποτε, οτι ξαφνικα απο πισω σου στυνεται ενα σκηνικο με μια εντυπωσιακη γυναικα με φτερα και πουπουλα να γυριζει ενα τροχο της τυχης και να σε κοιταει με ανυπομονησια και ενα συνεχες ψευτικο χαμογελο μεχρι να εμφανιστει το αποτελεσμα. Και οοοοχι δεν αναγραφονται αριθμοι και τζοκερ και κερασακια με μπανανες. Λεξεις. Απλες καθημερινες λεξεις που παρολο που τις χρησιμοποιεις δεν γνωριζεις τη βαρυτητα τους. Φιλια, σχεση, οικογενεια, ερωτας, λεφτα, διαθεση, νευρα, πονος, αγαπη, μισος, φως, νερο, τηλεφωνο (...) Και ακους αυτο το "τακ...τακ...τακ....ΤΑΚ!" και ακους ειτε ηχογραφημενο χειροκροτημα οπως αυτο στις σειρες η τη φωνη της κοπελας που λεγαμε να λεει "I 'm so sorry! Maybe next time." και εξαφανιζεται. Και συ τι κανεις; Θελεις η δε θελεις να στειλεις φακελο με ανθρακα σε αυτον που ανακαλυψε αυτο το παιχνιδι; Ειδικα οταν συνειδητοποιεις οτι δεν μενει μονο στα καζινο αλλα μπαινει, χωρις να ρωτησει, στη ζωη σου; "Maybe next time"? Και ποιος σου ειπε εσενα ρε οτι θα υπαρξει επομενη φορα; Ποιος σου ειπε οτι ειχες την ευκαιρια σου και μολις την εχασες απο δικια σου μαλακια; Υπαρχει κανενας που να το ξερει αυτο; Μονο η τυχη. Εξου και το ονομα λοιπον. Επενδυεις, πονταρεις, κερδιζεις, και μετα απο ενα σημειο αρχιζεις και χανεις λιγο λιγο. Δε σε απασχολει γιατι εχεις πισω σου κερδη και νιωθεις ασφαλης. Και τυφλωνεσαι, και πονταρεις και ρισκαρεις και εχεις και το βλεμμα του παικτη και καποια στιγμη τα πονταρεις ολα για ολα. Σαμπα τα λεφτα! Και ξαφνικα βλεπεις τον γκρουπιερη να σε κοιταει με ενα βλεμμα συμπονιας (που ζητημα ειναι αν νιωθει συμπονια εστω και ενα 5%) και σηκωνεσαι απ το τραπεζι, σκεπτομενος ακομη και την αυτοκτονια. Αντικατεστησε τωρα ολη αυτη τη κατασταση με γκρουπιερη τους φιλους σου, και τα λεφτα με τα συναισθηματα. Και το τραπεζι που πονταρεις; Τη ζωη. Βλεπεις καποια διαφορα; Το ξερα οτι στο τελος θα συμφωνησεις μαζι μου μικρε ανιδεε! Και αυτο που με σκαλωνει και θελω να δειρω ανθρωπο ειναι οτι οκ, το καταλαβαινω εν μερη οτι στο καζινο τα χανεις ολα, μαζευεις τα κομματια σου, πινεις ενα ποτο (η πολλα) και βρισκεις δανεικα απο καπου για να ξαναμπεις στο παιχνιδι. Στη ζωη ομως δε γινεται! Ειναι αφυσικο! Οταν σου τραβανε το χαλι κατω απ τα ποδια δε παιζει να εμπιστευτεις κανεναν την επομενη φορα που θα στεκεσαι πανω σε χαλι! Θα παιζει το ματι σου ανα 5 δευτερα! Τι κανεις λοιπον; Μαζευεσαι σε μια γωνια και σηκωνεις τη πλατουλα σου σε αμυντικη σταση σαν τα λιονταρια οταν νιωθουν οτι απειλουνται. Υπαρχουν βεβαια και οι πρωταριδες σε αυτο το παιχνιδι που δε ξερουν τα κολπα και τις μπλοφες και μπαινουν στο παιχνιδι πετωντας συναισθηματα σαν να μην υπαρχει αυριο. Εσυ ομως σαν παλιος προειδοποιεις, συμβουλευεις, νουθετεις... Αλλα δε σ ακουει το σκασμενο! Θελει να ρισκαρει.. Θελει να τα χασει ολα, θα πληγωθει, να χτυπηθει και να δει πως ειναι να σηκωνεσαι με τα χιλια ζορια απ τον βουρκο που επεσε και να προσπαθησει ξανα πιο δυναμικα. Εχεις δυο επιλογες λοιπον: 1η επιλογη ειναι να συνεχισεις να συμβουλευεις μεχρι να μαλλιασει η γλωσσα σου για να μη κανει και αυτος/αυτη τα ιδια λαθη με σενα και να κραταει και καμια πισινη και 2η επιλογη; Να του δειξεις πως παιζεται το παιχνιδι... Να εξηγησεις τους κανονες ως εχουν και μαζι με μικρα βηματακια να παιξετε (οχι με τα συναισθηματα! καταλαβαινεις πως το λεω..) Απο ποιον εξαρταται; Ελα μεταξυ μας μιλαμε. Ξερεις πολυ καλα. Νταξ δε λεω, επαιξες και εχασες. Πολλες φορες! Αμετρητες φορες! Αλλα που ξερεις πως θα εξεληχθει το επομενο παιχνιδι; Αλλωστε ο πρωταρης, σαν πρωταρης που ειναι δε θα κανει μπαγαμποντιες, δε θα μπλοφαρει, θα κανει μια δυο χαζομαρες αλλα θα μαθει απο τη στιγμη που σε επελεξε σαν "μεντορα" ας το πω. Το θεμα λοιπον ειναι ποση εμπιστοσυνη εχεις εσυ στον εαυτο σου και στον αλλο/αλλη για να μπειτε μαζι στο παιχνιδι. Αλλιως; Αλλιως μπορεις να κατσεις στη γωνια του μπαρ και να τον κοιτας να παιζει μονος του, να χανει, κι εσυ να γελας γιατι ξερεις πως παει το παιχνιδι... All in! 

Φουλ Μουν Παρτυ.

Οπως ολα τα προβατακια ετσι και γω γυρισα στο κοπαδι των φοιτητων που επεστρεψαν στις πολεις τους για το καλοκαιρι. Και οπως ολοι οι φοιτητες ετσι και γω ανοιξα το παραθυρο του αμαξιου με το που ειδα τη ταμπελα της πολης μου να ξεπροβαλλει για να μυρισω τη πατριδα και να χαμογελασω ετσι στραβα σκεπτομενη τις μερες που επονται. Καιιιι εκλεισα γρηγορα το παραθυρο γιατι δε παιζουμε με τους 32 και 35 βαθμους κελσιου plus το καυσαεριο και τη σουβλακιλα απο την απεναντι καντινα.. Ποση ωρα μου πηρε για να συνειδητοποιησω οτι το καλοκαιρι μου θα ναι το ιδιο με περυσι; Μεχρι να ξεμπερδεψω τα ακουστικα που απ τα κλειδια μου για να μπω στο σπιτι... Summer's resolutions: 1) να περναω χρονο στο μπαλκονι πινοντας κρασι και να ακουω τζαζ μουσικη, 2)να μαυρισω ομοιομορφα φετος και οχι σα κακοψημενη μπριζολα, 3)να δουλεψω στην οικογενειακη επιχειρηση αλλα αυτη τη φορα με κεφι και μπριο -η τουλαχιστον ετσι να δειχνω- 4)να αναθεωρησω καθε σχεση φιλικη και οικογενειακη γιατι ωρες σαν αυτες αναρωτιεσαι τι θα γινοταν αν ενα πρωι σε χτυπουσε αμαξι και δεν προλαβαινες να πεις αυτα που ηθελες και να μη σε νοιαζει αν αυτα ειναι σωστα η λαθος... Καλα δεν ειμαι και σαν αυτους τους YOLO τυπαδες που κανουν οτι καφριλα τους κατεβει και γινονται και ρεζιλι, οχι εγω ειμαι πιο λαου-λαου. Εγω εχω μονο τατουαζ. Ψαχνοντας λοιπον φιλες που πληγωσα με τις ανωριμες πραξεις μου, προσπαθωντας να ζησω οικογενειακες στιγμες στην ακροθαλασσια με μαμα και μπαμπα (υπερανθρωπες προσπαθειες), βγαζοντας καποια αλλα ατομα απο τη ζωη μου γιατι μερικοι ανθρωποι δεν ειναι για να μενουν ειδικα οταν δεν σου προσφερουν κατι βασικο: εμπνευση. Και η εμπνευση για μενα ειναι vital παραγοντας και δε το λεω μισο ελληνικο μισο αγγλικο για κατι αλλο αλλα απλα για να κανω εντυπωση. Και καθως βγαζω καποια ατομα απ τη ζωη μου καποια αλλα μπαινουν σ αυτη απο μια κρυφη πορτα που ουτε συ ηξερες οτι υπαρχει, ξανφιαζεσαι, απορεις αλλα η παρουσια τους σε κανει να ευχεσαι να υπαρχουν τετοιες πορτες και στις ζωες ολων των ανθρωπων γιατι αυτο ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΕΙΣ. Και ερχομαι εδω και λεω τη πιο τρομακτικη φραση που δεν ειναι το "Ξερω τι εκανες περυσι το καλοκαιρι" αλλα: "Σκοπευεις να κανεις ΚΑΤΙ απο φετος το καλοκαιρι η θα το αφησεις να περασει και θα συνεχισεις να κανεις τα ιδια;" Γιατι κακα τα ψεματα ερχεται μια φαση που θελεις να κανεις ριζικες αλλαγες και τις κανεις. (Γιατι τις περισσοτερες φορες το αποφασιζεις μονο στη θεωρια και η πραξη γινεται ενα απλο "νταξ, θα γινει κι αυτο καποια στιγμη...) Και ακους απο τη ζωη να σου ριχνει ενα χι χειροτερο και απο αυτο του Σάιμον απ το america's got talent. Οποτε ξυπνα, το καλοκαιρι ειναι μια μεταβατικη περιοδος και κρινονται πολλα. Καλη και η ηλιοθεραπεια, καλες και οι φωτο στο instagram, καλα και τα full moon party, καλες και οι βολτες πλαι στο κυμα αλλα καμια φορα δε βλεπεις το τσουναμι να πλησιαζει και το χειροτερο, δεν εχεις καν μπρατσακια η ουτε ενα σωσιβιο. Οποτε ετοιμασου, εξοπλισου και μπες κατ ευθειαν στα βαθια, για να μη σε πεταξουν καποια στιγμη στα ξαφνικα και βυθιστεις πιο γρηγορα κι απ τις πετρουλες που πετας και περιμενεις να μετρησεις ποσα βατραχακια εκανες... 

"Tick-Tock, Tick-Tock, Tick-Tock..."

Και το χρησιμοποιουν ακομα ξερεις στις ταινιες και μας κανουνε να το χρησιμοποιουμε και να το επαναλαμβανουμε καθε φορα που τα πραγματα δεν μας βγαινουν ετσι οπως το θελουμε. Μιλαω για καθε κατασταση-σχεση. "Κακο Timing"... Ενα χαπι που το εχεις σε αφθονια στο πιο παρατημενο-σκονισμενο-ξαχασμενο συρταρι και οταν νιωσεις λιγακι αρρωστουλης, το κατεβαζεις και αμα λαχει και με μπυρα. Αρκει να κατεβει, να νιωσεις οτι κατεβηκε και να περιμενεις τη δραση του. Και αν καποιος βρεθει στο δρομο σου και σου δωσει μια αλλη λυση και οχι χαπακωμα και ρομποτικες κινησεις λες "Αχ ρε γαμωτο τωρα παει..." και εθιζεσαι ολο και πιο πολυ. Δεν ειμαι καμια γρια που την εχουν παρει τα χρονια αλλα ρε φιλε, δεν εχουμε αφθονια ειδικα σε αυτο το δωρο που λεγεται χρονος. Και καθε μερα που περναει ο χρονος παει μειον και οχι συν. Μια κατασταση ειναι λαθος; Φτιαξ' την! Μην χρησιμοποιεις το χαπι αυτο μικρο που πρεζονι... Μπορει να μην μπορουμε να γυρισουμε το χρονο πισω αλλα μπορουμε να βαλουμε πρωτα  το μυαλο και μετα τα χερια. Α ρε μπαμπα εχεις δικιο με αυτο το quote "Πρωτα το μυαλο και μετα τα χερια"... Και οχι μονο για σωστη σκεψη και σωστες αποφασεις. Αλλα και για να εκφραστεις! Θεε μου δεν υπαρχει κατι καλυτερο απ το να εκφρασεις ολα αυτα που νιωθεις! Ειναι μεσω της μουσικης; Μεσω γραπτων; Μεσω του να παρεις ενα ταξι και να πας να πεις στον ανθρωπο σου τι νιωθεις; Go fucking do it! Τι φοβασαι, μη σε πουν φλωρο οι φιλοι σου; Που εισαι στο δημοτικο; Που και εκει, τι λεω, τα χουν κοψει! Πιο ωριμα ειναι απο μας! Δε φταιει ο χρονος που εσυ εισαι ανυπομονος/-η! Δε φταιει ο χρονος που κατι ειπωθηκε οταν ηταν η καταλληλη στιγμη και οχι νωριτερα! Ειπαμε να πιστευουμε στις ταινιες και στα θαυματα (και γω το κανω) αλλα κατσε κατσε, ολα τα αλλα μπορουμε να τα κοροιδεψουμε και να τα δικαιολογησουμε. Αλλα με τον χρονο δε τα βαζει κανεις. Εγω ας πουμε απο τη στιγμη που και μονο κοιταζω το τεραστιων διαστασεων ΙΚΕΑ ρολοι μου αγχωνομαι που δεν πηρα αντιβιωση! Και ξυπνησα ενα πρωι και ειπα "Ε οχι!" δεν θα αφησω τον χρονο να με τρομαξει αλλα θα γινω ενα με το χρονο και θα λεω/κανω τα παντα οποτε νιωθω εγω μεσα μου σωστα! Δεν εχω να χασω κατι! Μονο τον φοβο αμα δεν το εκανα! Ειχα μια συζητηση με καποιον τις προαλες και χρησιμοποιησε αυτον τον ορο προσθετωντας οτι "ναι ειναι κλισε αλλα ετσι ειναι". Ε οχι δεν ειναι ετσι, αυτο ειναι ειπαμε το χαπακι που πηραμε και το λεμε μεχρι να δρασει. Που και ποια ειναι η δραση του τελικα; Οι παραισθησεις οτι ολα πλεον ειναι καλα και καθυσηχαζουμε τον εαυτο μας. Οποτε κοροιδευουμε τον εαυτο μας, σωστα; Τοτε ειμαστε λαθος πρεζονια! Αμα θελουμε να εξαρτηθουμε απο κατι ας φροντισουμε αυτο να ειναι η εμπνευση ακομα ακομα και απο μια τσιχλα στο δρομο, η ενα ατομο που θεωρουμε πλεον κομματι της ζωης μας, ο μπαμπας μας, η μαμα μας, το σκυλι μας, ο στεγνος κολλημενος αφρος του φραπε μας στα τοιχωματα του ποτηριου μας! Τοτε μη σε πω οτι μπορουμε να ελεγξουμε και το χρονο! Και τον κανουμε το πουτανακι μας... Think about it.

Και ο αλλος τι σε φταιει;

Κλαμα και κακοοοο. Και ερχεται η ωρα που οι φιλοι σου αποφασιζουν να σε αρπαξουν απ το μαλλι, να σε πεταξουν μεσα στη χλωρινη για να ξεπλυνεις βρωμα μηνων και να σε πανε για τη φημισμενη τεκιλα Savoy η πιο απλα πετρελεακι του θεου. Και λες "ναι ρε μουνια ετσι οπως λενε ειναι!" οποτε σηκωνεσαι, ντυνεσαι με τη κλασσικη μπλουζα Jack Daniels μιας και μπορει να δειχνεις κοριτσακι αλλα οχι η ντουλαπα σου και πας. Και πινεις και περνας καλα. Κανεις και μια παραγγελεια Arctic Monkeys γιατι αυτο το αλμπουμ λιωνεις στο σπιτι αλλα ταυτοχρονα ανεχεσαι και τους γυρω να ξεφυσανε απο απογνωση. Και καθεσαι και μιλας και ερχονται και στη παρεα κι αλλοι Βουλγαροι και εσενα η γλωσσα σου ροδανι που υπο συνθηκες νηφαλιοτητας ουτε "ντα" δε σου εβγαινε να πεις. Και λες "ρε φιλε, περναω καλα.. τι χαλιεμαι; εδω δες παρεα και συ το εχασες ολο αυτο τοσο καιρο!" και ανοιγει και η πορτα του μαγαζιου και μπαινει ενας τυπας με αλυσιδα στο τζιν και σκουφο τραβηγμενο πισω και τον χαιρετας κλεφτα μιας και τα one night stand δε πρεπει να τα δινεις και πολλη σημασια (οσο καλα και να ταν). Και εχει μουκσεψει η μπλουζα απ τη τεκιλα και απ τα "γεια μας" και τα "ναζντραβε" και δε σε νοιαζει γιατι εχεις υπαρξει και πιο βρωμιαρα και καπου εκει που αρχιζεις και ζαλιζεσαι και ζεστενεσαι λιγο παραπανω μπαινει μεσα "η σχεση" σου και φωναζουν ολοι τον τυπο αυτο να ερθει να κατσει να πιουμε και αυτος ερχεται και σε σκαει ενα φιλι και συ λες απο μεσα σου "γιατιστοδιαολοσηκωθηκεςκαιηρθεςποιοςσεκαλεσεγαμωτοφελεκιμου" και αυτος εχει ματια μονο για σενα. Ε λοιπον! Αυτος τι σε φταιει;! Αυτος ο ανθρωπος που σηκωσε το κουφαρι του να ερθει 2 η ωρα τη νυχτα να σε βρει γιατιιιι ετσι. Και σενα το μυαλο σου οχι απλα τρεχει σε αλλα...πεταει τωρα! Αφου βρε πουλακι μου δεν τον εχεις ξεπερασει τον αλλονα, τι προσπαθεις να κανεις εδω; Να δημιουργησεις φυσικα μια εικονικη ευχαριστη περιοδο της ζωης σου εδω στη ξενιτια και καποια στιγμη να το πιστεψεις! Μπραβο παιδι μου! Αξιο! Ναι και ξαναρωταω τι σε φταιει ο αλλος και του το κανεις αυτο; Να το κανω πιο λιανα: Ο ενας ειναι σε μια σχεση, περναει καλα, γελαει κλπ κλπ. Ο αλλος: προσπαθει να ξεπερασει τον πρωην και επισης προσπαθει να μη συγκρινει το τοτε με το τωρα. Και εκει καπου δεν ειναι που σκαει ο εγκεφαλος απο ανευρισμα; Αντι να βουτηξεις το μικρο σαν μπιζελι μυαλο σου στη Μαριτσα (καθαρο ποταμισιο νερο να το κανει ο θεος) καθεσαι και αραδιαζεις θεωριες και σεναρια για το γνωστο moving on και αλλα τετοια Nicholas Spark-ιστικα! Ελα μωρεεεε μεταξυ μας μιλαμε! Δεν υπαρχει ουσια να προχωρησεις αν δεν ξυπνησεις ενα πρωι και νιωσεις παντελως αδειος απο "συναισθηματα εξ αποστασεως". Απαξ και δεις οτι οντως ειναι ετσι, τραβα παντρεψου κιολας! Ειναι ολα αδεια εκει μεσα κυριε; Ειναι ολα κομπλε; Αποδειξε το. Φιλουμπες.

"Say Something" - A Great Big World & Christina Aguilera

Μου αρεσει να τοποθετω μουσικη στα βιωματα και στα συναισθηματα μου, ειναι κατι σαν τη μουσικη που παιζει στο backround ταινιων και σε κανει να νιωθεις χαρα, λυπη, θυμο, αλωλεια... Εδω συγκεκριμενα εχουμε να κανουμε με την απωλεια. Την απωλεια ενος φιλου, αδερφου, γονιου, η ακομα ακομα ενος κομματιου της ζωης μας που ειτε το διωξαμε με τις πραξεις μας ειτε μας αφησε και εφυγε μετα απο πολλες προσπαθειες. Η και τα δυο μαζι...(και αυτος ο συνδιασμος ειναι χειροτερος ολων). Αυτο το κομματι το ακους τη στιγμη που ξερεις, οτι το ατομο αυτο εχει φυγει και δεν προκειται να γυρισει ειτε απο φυσικα αιτια ειτε απο δικο σου φταιξιμο. Και δεν μπορεις να κανεις κατι για να το αλλαξεις. Ηταν στο χερι σου μεχρι τωρα αλλα τι εκανες; Το παλεψες; Το προσπαθησες; Μηπως ησουν υπερβολικα εγωιστης/εγωιστρια για να παραδεχτεις τα λαθη σου η να εκτιμησεις καθε ωρα και στιγμη που ζουσες μαζι του/της; Αυτο το κομματι ειναι μια κραυγη απογνωσης αφου εχουν καταστραφει ολα, αφου δεν εχει εφευρεθει η μηχανη του χρονου, με αποτελεσμα να ζητας να ακουσεις κατι. Και φωναζεις και λες: "Say something" και ενω ξερεις οτι δεν θα παρεις απαντηση, συνεχιζεις και επιμενεις.Επιμενεις υποσχομενος/-η οτι ολα θα ειναι διαφορετικα και δε θα κανεις τα ιδια λαθη και οτι μια κουβεντα απλα φτανει για σενα για να ακολουθησεις τον αλλο/-η... Ισως επειδη εχεις παρει το μαθημα σου,ισως επειδη ο τροπος σκεψης σου ωριμασε και θελεις να το δειξεις αυτο πρωτα στον εαυτο σου και μετα στους αλλους. Αλλα τι γινεται οταν καταληγεις αυτες τις αλλαγες να τις βλεπεις μονο εσυ και οχι το ατομο που επιθυμεις; Τα παρατας; Η συνεχιζεις; Η προσευχεσαι για καποιο θαυμα; Δε ξερεις ε; Συνεχιζεις και συνεχιζεις και συνεχιζεις. Δε το βαζεις κατω γιατι πρωτον εσυ εισαι υπαιτιος/-α που ολα πηγαν στο διαολο και οφειλεις οπως προειπαμε να αποδειξεις πρωτα στον εαυτο σου ποιος/-α εισαι πραγματικα και μετα να το δειξεις και στον αλλο. Τα εμποδια; Πφ! Οσο περναει ο καιρος; Χειροτερα και απο τους αθλους του Ηρακλη! Οπλο σου; Η υπομονη πρωτα και μετα η επιμονη. Εδω ειναι που καταλαβαινεις ποια ειναι τα ορια σου, ποσο αντεχεις, ποσο θα παλεψεις και ισως μονο τοτε ακουσεις αυτο το κατι που περιμενεις καιρο τωρα....


Υ.Γ. Δεν αντεξα να μη σχολιασω τον μοναδικο αξιολογο ηθοποιο σε αυτο το βιντεο κλιπ που ειναι φυσικα ο σκυλος... Ολα τα συναισθηματα του κοσμου μαζι δεν μπορουν να αποτυπωσουν αυτο που αποτυπωνει το βλεμμα του σκυλιου..